d w a

the bravery - above and below

Podjazd był stromy i wymagający, ale dla niego nie stanowił większego problemu. Napiął lekko zmęczone mięśnie, przeniósł ciężar ciała na kierownicę i zaczął mocniej pedałować. Rower współpracował z nim lepiej niż ostatnimi czasy narty. Kilka chwil później mógł stać na szczycie góry z niemałą satysfakcją spoglądając na drogę, którą pokonał. Wyrównując oddech, przeniósł wzrok na widoki, jakie roztaczały się z wierzchołka. Słoneczna pogoda i wysoka przejrzystość powietrza sprawiały, że krajobrazy były wręcz bajkowe. Błękitne niebo i piętrzące się w oddali pasma gór gęsto usiane lasami, powietrze pachnące sosnami, chrzęst kamieni pod stopami — wszystko to napełniało go spokojem, jakiego już dawno nie zaznał. Jedynie Erzgebirge, góry u podnóża których leżała jego rodzinna miejscowość, pozwalały zapomnieć mu o wszelkich troskach. Nic tak mu nie pomagało, jak kilkugodzinna przejażdżka po okolicy, kiedy koncentrował się wyłącznie na rowerze i otaczających go krajobrazach.

Czasami tęsknił za mieszkaniem w Breitenbrunn. Za czasami, kiedy jeszcze wierzył, że każda góra jest do pokonania. Za marzeniami o złotych medalach i dalekich lotach.

Sięgnął po bidon z wodą i ugasił pragnienie. Zszedł ze szlaku, postawił rower na stopce, po czym usiadł na ziemi i zapatrzył się w dal. Wziął głęboki haust powietrza, rozkoszując się chwilą podczas, której wszystko było takie proste, nieskomplikowane i przyjemne. Czuł się tak, jakby wziął sobie krótką przerwę od własnego życia. Przez piętnaście minut nie był Richardem — przeciętnym skoczkiem narciarskich, człowiekiem-porażką. Był częścią potężnych gór, a harmonijny spokój ogarnął go całego.

Uwielbiał to uczucie. Całkowite wyciszenie. Jedność z naturą. Bycie z dala od problemów, oczekiwań i oczu innych.

Okazało się, że gdzieś na świecie jest jeszcze miejsce, w którym umiał i chciał być sam ze sobą. W którym nie potrzebował obecności innych ludzi, by jakoś ze sobą wytrzymać i stłumić rosnący pesymizm. Z którego czerpał siłę, by wierzyć, że nadzieja może jeszcze wszystko odwrócić.

Tak, wyświechtane przekonania, którymi gardził w codziennym życiu, tutaj nabierały nowego znaczenia. Miał w sobie nadzieję i naprawdę nie obchodziło go to, że ona zniknie, gdy tylko zejdzie na dół i zderzy się z rzeczywistością. W tej jednej chwili wszystko było w porządku i chciał się tego trzymać jak najdłużej.

Jednakże piękne chwile mają to do siebie, że przemijają w mgnieniu oka.

Westchnął, kiedy spojrzał na zegarek. Musiał wracać. Musiał porzucić swoje górskie alter ego i na powrót stać się Richardem Freitagiem.

A skoro o Richardzie Freitagu mowa...

Brunet wyciągnął telefon, uruchomił Internet i włączył Instagrama. Nagrał kilka krótkich filmów na Insastories, głównie pokazując widoki, jakie rozciągały się wokół, oraz chwaląc się swoim rowerem, z którego był niesamowicie dumny. Zobowiązania sponsorskie zmuszały go do dzielenia się z kibicami swoim prywatnym życiem, na co szczerze powiedziawszy nie miał ochoty, więc starał się ograniczać to  do absolutnego minimum.

Zresztą czy miał czym się chwalić?

Cóż.

Westchnął cicho, czując w ustach gorzki smak rozczarowania. By odwrócić uwagę od swojego życiowego poprania, spojrzał jeszcze raz na góry, starając się pochłonąć jak najwięcej ich siły i spokoju. Może nie będzie tak źle. Może jeszcze wszystko się ułoży.

Może.

Wsiadł z powrotem na rower i, dając się prowadzić szlakowi, pojechał do domu.

czasami mam to pragnienie

by raz na zawsze opuścić to miejsce

pod ziemię schowam się cicho

i już nigdy więcej o mnie nie usłyszą

Szybki, chłodny prysznic przyniósł mu nieco ulgi. Odświeżony położył się na łóżku w swoim starym pokoju, z nostalgią wspominając dawne czasy. Pomieszczenie wyglądało dokładnie tak samo, jak w dniu, w którym wyprowadzał się do Chemnitz. Choć jego mama regularnie ścierała tutaj kurze i wietrzyła pokój, nie przestawiała ani jednej rzeczy. Uwielbiał ją za to.  Widok trofeów z juniorskich konkursów, plakatów dawnych idoli i masy samochodów-zabawek napełniał go spokojem i ckliwością, którą na co dzień gardził. Tutaj i teraz było jednakże całkiem inaczej. Chyba wolał z sentymentem wspominać dawne czasy niż myśleć o ponurej rzeczywistości.

Jezu, naprawdę był ostatnio odrażająco posępny.

Z zamyślenia wyrwał go dźwięk przychodzącego połączenia. Sięgnął po telefon i od razu, gdy zobaczył zdjęcie widniejące na ekranie urządzenia, uśmiechnął się szeroko.

- Cześć, kochanie.

Marlene zaśmiała się w odpowiedzi.

- No cześć. Co robisz?

- Odpoczywam po przejażdżce. I tęsknię. Bardzo.

Cóż, był jeszcze bardziej sentymentalną bułą niż myślał. Ale to nic. Jego dziewczyna lubiła, gdy mówił jej nieustannie, co do niej czuje.

Jakby jego uczucia mogły się zmienić zaledwie w ciągu doby.

- Więc pakuj manatki i do mnie wracaj. - Znów się zaśmiała, co podniosło Richarda nieznacznie na duchu. - We wtorek Zita robi domówkę.

- Kto robi imprezę w środku tygodnia? - Prychnął.

Słyszał jak Marlene westchnęła po drugiej stronie telefonu.

- Ćwierćwiecze obchodzi się tylko raz w życiu.

- Argument-inwalida.

- Nie musimy iść, jeśli nie chcesz. - Wyczuł w jej głosie rozdrażnienie. - Ale ostatnio jesteś jakiś przygaszony. Pomyślałam, że przyda ci się trochę rozrywki.

Nie przepadał za jej znajomymi i miał to szczęście, że ze względu na swój zawód, omijała go większość ich spotkań i imprez. Jednakże od czasu do czasu wypadało się z nimi spotkać, poza tym dobrze wiedział, jak Marlene zależało na tym, by dogadywał się z jej przyjaciółmi.

Ostatnio nie był w wybitnie towarzyskim nastroju, ale chyba mógłby się poświęcić. To tylko kilka godzin, powinien jakoś przeżyć.

- Oczywiście, że chcę. Zresztą Zita robi najlepszego gyrosa na świecie.

Nènè pisnęła do telefonu. Jeśli ją to uszczęśliwi, to pójdzie na tę cholerną imprezę i będzie się uśmiechać do obcych ludzi. Z nią przetrwa wszystko.

- Jesteś najlepszym chłopakiem na świecie, wiesz?

- Wiem. - Zaśmiał się.

Przynajmniej czasami nie okazywał się taką wielką porażką.

zniknę teraz na zawsze

gdyż życie już całkiem zawstydza mnie

W towarzystwie przyjaciół swojej dziewczyny Richard nie czuł się komfortowo. Jasne, byli wesołą paczką, która dużo żartuje, a jeszcze więcej pije, ale lubili także rozmawiać o poezji, o czym skoczek nie mógł za wiele powiedzieć. Nie brał również udziału w ich dysputach na temat kwestii, które zawsze budzą kontrowersje. Nie przepadał także za polityką. W gruncie rzeczy miał z nimi mało wspólnych tematów i gdyby nie mocne drinki oraz dłoń Nènè w jego dłoni długo by tutaj nie wytrzymał.

Nie zauważyli nawet jak pod pretekstem skorzystania z toalety wymknął się na podwórze, gdzie mógł wreszcie odetchnąć głęboko.

Może problem wcale nie leżał w poruszanych przy stole kwestiach, a w nim samym? W końcu miał za sobą kilka miłych imprez spędzonych w takim gronie i wiedział z kim może pogadać na taki temat, jaki mu odpowiada. Jednak dzisiaj było jakże inaczej. Nie potrafił skupić się na ludziach wokół, a jego myśli wędrowały do tematów, których raczej nie powinien roztrząsywać na imprezie. Nie był w nastroju do żartów i swobodnych konwersacji. Ludzie go drażnili.

Oparł się o barierkę na tarasie i spojrzał w niebo gęsto usiane gwiazdami. Noc była pogodna jak na czerwiec przystało.

Prychnął pod nosem. Wszystko wokół się układało — towarzystwo w salonie świetnie się bawiło, pogoda była doskonała, nawet nastroje społeczne się poprawiły. Jedynie on, Richard, wciąż miał pod górkę.

Nie wiedział czemu, dlaczego akurat teraz ta porażka tak go zabolała. Przecież w ciągu swojego prawie dwudziestosześcioletniego życia nieraz sromotnie przegrał. Jednak za każdym razem potrafił wstać z kolan, otrzepać się z kurzu i dalej walczyć. Przynajmniej aż do następnej przegranej.

Może za wiele przykrych sytuacji się skumulowało, może wreszcie stwierdził, że czas z tym wszystkim skończyć. W końcu ile można patrzyć na ludzi, którzy spełniają jego marzenia, unoszą jego pucharu?

Boże, jaki był żałosny.

Po schodach zeszedł do ogródka. Chciał usiąść na ławce i jeszcze chwilę poużalać się nad własnym,  miernym życiem. Zatrzymał się jednak w pół kroku, gdy na siedzisku zobaczył zarys kobiecej sylwetki i strużkę dymu przecinającą powietrze. Zmarszczył brwi. W nikłym świetle księżycowej poświaty nie rozpoznał w nieznajomej nikogo z przyjaciół Marlene.

Zawahał się. Miał do wyboru powrót do rozmów o współczesnej poezji lub poznanie kogoś nowego. Wybrał drugą opcję.

Bez słowa usiadł obok kobiety na ławce. Blondynka nawet nie zareagowała. Nadal wpatrując się w niebo paliła swojego papierosa. Mężczyzna poczuł się dziwnie.

- Jestem Richard. - Powiedział w końcu niezręcznie, byle tylko przerwać tę ciszę.

- Nova. - Odparła nieznajoma nawet na niego nie patrząc. Wsadziła w usta papierosa, zaciągnęła się, a potem odsuwając od twarzy fajkę, wypuściła z ust obłoczek dymu.

Nie wyglądała ani na zdziwioną ani na skrępowaną. Za to on czuł się bardzo nie na miejscu. Mimo to wciąż nie miał ochoty wracać na imprezę Zity.

- Dziwne imię. - Skwitował, byle tylko pociągnąć rozmowę. Nagle stracił ochotę na samotne użalanie się nad własnym losem. Wolał zagłuszyć te pesymistyczne myśli jakąkolwiek rozmową.

Byle tylko nie na temat poezji.

Kobieta rzuciła mu nie do rozszyfrowania spojrzenie, po czym odwróciła wzrok.

- Dziwna fryzura. - Zripostowała szybko Nova, na co Richard odruchowo przeczesał palcami włosy.

- Hej, nie podoba ci się moja fryzura na Channinga Tatuma?

Blondynka prychnęła.

- Chyba na rekruta.

- Chyba nie mogę się nie zgodzić. - Przyznał jej rację. Jego krótkie włosy nieco go irytowały i gdyby nie Marlene, prawdopodobnie strzygłby się dwa razy do roku. - Mogę zapytać, co tutaj robisz?

- Siedzę i palę. Jak widać.

Cóż, to zdecydowanie była rozmowa na wysokim poziomie.

- Okej. A Zita jest dla ciebie...?

- Siostrą. Długo będziesz jeszcze przeprowadzał swoje śledztwo? - Jej głos nie był miły. I wciąż nie odwracała wzroku w jego kierunku. Jednakże mimo widoczniej oziębłości miała w sobie coś, co sprawiało, że Richard nie czuł, że go odpycha od siebie.

Brunet uśmiechnął się pod nosem.

- Więc to twój dom.

Nova wreszcie przyjrzała mu się dokładniej, unosząc przy tym brwi i próbując powstrzymać ironicznie parsknięcie.

On to zawsze musiał się zbłaźnić.

- Brawo, jesteś bardzo bystry. Pewnie mama jest z ciebie dumna.

- Żebyś tylko wiedziała. - Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

Blondynka wzruszyła tylko ramionami i unosząc głowę w stronę nieba, zaciągnęła się głęboko papierosem. Nie dała się wciągnąć w żarciki ani nie kwapiła się do rozmowy. Może to i dobrze, pomyślał Richard i sam wzbił wzrok w gwiazdy.

Przynajmniej nie musiał wysilać się na miłe pogawędki i przyjazne uśmiechy. Mógł siedzieć w ciszy i kontemplować nocne niebo w obecności milczącej i obcej kobiety. Mógł w spokoju rozmyślać nad potęgą wszechświata albo pastwić się nad własną ofermowością. Mógł poczuć się swobodnie z dala od oceniających spojrzeń.

Jednakże był tylko sobą i nie potrafił siedzieć w ciszy.

- Dlaczego nie dołączyłaś na imprezę?

- A dlaczego ty z niej uciekłeś?

Strzał w dziesiątkę.

- Nie uciekłem, po prostu... - Przerwał, nie wiedząc co odpowiedzieć. Zresztą, czy musiał tłumaczyć się ze swoich skomplikowanych uczuć dziwnej blondynce, której i tak nie interesował? - Jeśli ci przeszkadzam to mogę sobie pójść. - Powiedział po chwili.

Nova wzruszyła ramionami.

- Wiem jak męczący są znajomi mojej siostry, więc byłabym okrutna każąc ci do nich wrócić.

- Po prostu nie mam dzisiaj zbyt towarzyskiego nastroju.

- No popatrz, to zupełnie jak ja. - Na twarzy blondynki wreszcie pojawił się uśmiech. I choć więcej było w nim sarkazmu niż radości, Richard sam się uśmiechnął.

- Więc możemy posiedzieć sobie tutaj razem w ciszy, co ty na to? - Zaproponował.

Kobieta spojrzała na niego z powątpieniem.

- Jeśli to nie wykracza poza zakres twoich umiejętności...

Richard wykonał gest, jakby zakluczał usta i wyrzucał klucz za siebie. Wbrew swoim przypuszczeniom, nie rozbawił tym kobiety. Nova jakby ze znużeniem odwróciła wzrok i znowu zajęła się swoim papierosem.

Nie potrafił jej rozgryźć, ani tym bardziej do niej dotrzeć. Była zagadką, która, nie wiedząc czemu, zaczęła go nurtować.

Przyglądał jej się ukradkiem. Miała jasne włosy niedbale związane na karku. Była niska i drobna, ubrana w czarny t-shirt z logo jakiegoś zespołu i krótkie, jeansowe szorty. Miała mocno umalowane usta, lekko zadarty nos i wielkie oczy. Kiedy podniosła papieros do ust, dojrzał na jej nadgarstku tatuaż. Emanowała dziwnym spokojem, choć przysiągłby, że za jej stonowanym sposobem bycia kryje się wzburzona dusza.

Nie była dziewczyną w jego typie. Ale dobrze mu się z nią milczało.

Oderwał wzrok od jej profilu i znowu spojrzał w niebo. Czuł się spokojniej niż jeszcze kwadrans temu. Nawet pomyślał, że uda mu się spędzić resztę nocy w dobrym nastroju, choćby musiał słuchać rozmów na tematy zupełnie mu obojętne.

Kiedy spadająca gwiazda przecięła ciemne niebo, nie wiedział, czego mógłby sobie zażyczyć. Lepszej formy? Spokojnego życia? Pewnej przyszłości?

- Rój Camelopardalidów.

Rzucił zdziwione spojrzenie Novie, która mruknęła pod nosem jakieś dziwne słowo.

- Co?

- Rój Camelopardalidów. - Powtórzyła głośniej. - Dzisiaj jest jedna z kilku nocy spadających gwiazd. Nie wiedziałeś?

- Nigdy o czymś takim nie słyszałem.

- Lepiej pomyśl życzenie. - Rzuciła kpiąco, po czym zaciągnęła się papierosem.

Richard prychnął.

- Co jeśli nie mam życzeń?

- Każdy ma.

- Więc moim jedynym marzeniem jest niebycie takim frajerem. - Westchnął głęboko, zadziwiając samego siebie tym nagłym przypływem szczerości.

Nova spojrzała na niego, prowokująco unosząc jedną brew.

- Myślisz, że spadająca gwiazda ma aż taką moc?

- Hej, nie znasz mnie. - Obruszył się brunet.

Kobieta uśmiechnęła się przelotnie, po czym wzruszyła ramionami.

- Nie muszę kogoś znać, by wiedzieć, że ktoś frajerzy. Od ciebie, kolego, czuć to z daleka.

Nie wiedział, co odpowiedzieć. Zresztą miała rację. Frajerzył tak bardzo, że aż żal mu siebie było. Ostatnio nic mu nie wychodziło i nawet porzucił już nadzieję, że jego los jeszcze się odmieni. Widocznie przegrywanie było jego przeznaczeniem, a z przeznaczeniem nie wygrasz.

Przełknął głośno ślinę. Nie wiedział, że aż tak było po nim widać jego wewnętrzne popranie. Żył w poczuciu, że umie dobrze maskować własną niepewność i posępność, że nikt nie zauważy tego, jak ostatnio było mu źle. Widocznie się przeliczył.

- A ty jakie masz życzenie? - Zapytał, żeby zrzucić z siebie uwagę blondynki.

Nova zamyśliła się. Nawet nie próbowała maskować smutku, kiedy kilka chwil później odpowiedziała na pytanie.

- Chyba dokładnie takie samo jak ty.

muszę wierzyć

że coś jest powyżej i poniżej

________________