j e d e n

welshly arms - legendary

To był kolejny rozczarowujący sezon.

Sezon, podczas którego nic niezwykłego się nie zdarzyło — przynajmniej nie dla niego. Owszem, inni mieli niezłe momenty, wznosili  trofea, cieszyli się medalami i nowymi rekordami. A on? Indywidualnie stał na podium raz i to na jego najniższym stopniu. Ale nawet wtedy nie był najlepszym z Niemców.

Prychnął lekceważąco pod nosem, po czym postawił walizkę oraz torbę z nartami na posadzce i zaczął szukać w plecaku kluczy do mieszkania. Zawsze był ktoś lepszy od niego, ktoś, kto wzbudzał większy podziw, przyciągał więcej uwagi, a przede wszystkim latał dalej. Chyba w końcu musiał się pogodzić z myślą, że już zawsze będzie w drużynie numerem dwa lub trzy.

A może nawet — gdy Severin wróci po kontuzji — numerem cztery.

Chodząca porażka, prychnął po raz kolejny i, wreszcie znalazłszy pęk kluczy, otworzył drzwi do mieszkania. Powoli i niezdarnie wniósł swoje rzeczy do środka, po czym zostawił je w wąskim korytarzyku z obietnicą, że za chwilę znajdzie im lepsze miejsce. Może o nich nie zapomni, dzięki czemu uniknie gniewnego parsknięcia Marlene, jakie za każdym razem wydobywa się z ust dziewczyny, gdy szatynka wraca z pracy i potyka się o jego bagaże porozrzucane po korytarzu.

Richard uśmiechnął się na myśl o swojej dziewczynie. Nie mógł się już doczekać, aż zobaczy jej roześmianą twarz i zamknie ją w swoich objęciach. Marlene Ziegler była bowiem jedynym pozytywem tego parszywego dnia.

Chociaż w jednym aspekcie jego życia dobrze się działo.

Po raz kolejny, przypominając sobie własne rozczarowanie, prychnął pod nosem i, ściągnąwszy kurtkę i buty, wszedł do niewielkiego salonu. Mieszkanie jego i Marlene może nie było duże czy luksusowe, ale żyło im się tutaj dobrze. Oboje włożyli wiele wysiłku, by czuć się tu jak w domu i Richard musiał to przyznać — uwielbiał wracać po konkursach czy zgrupowaniach do tego niepozornego bloku stojącego nieopodal centrum Chemnitz.

Brunet powiódł wzrokiem po pokoju, po czym poszedł do kuchni. Na drzwiach lodówki wisiała żółta karteczka — liścik od Marlene. Dziewczyna jak zawsze o niego zadbała i przygotowała mu obiad, wystarczyło tylko by odgrzał go w mikrofali.

Czasami zastanawiał się, jak wielkim cudem było to, że znalazł tak idealną dziewczynę. Jasne, Marlene nie była pozbawiona wad; szczerze nienawidziła jego ulubionych dżinsów z krokiem w kolanie, bywała marudna, przesadnie narzekała na swoje ciało, wiecznie była na diecie i gotowała obleśne obiady z tofu. Ale szczerze, kto nie posiada żadnych mankamentów? Poza tym zdecydowanie w Ziegler było więcej rzeczy, które Richard kochał. Jak na przykład jej uroczy śmiech, kiedy rozbawił ją jego (naprawdę) nieśmieszny żart albo sposób, w jaki marszczy czoło, gdy on znowu strzeli jakąś gafę. A przede wszystkim to, że wciąż i mimo wszystko z nim wytrzymywała. Odkąd się zeszli, minęły już prawie dwa lata podczas, których nieraz zaszedł jej za skórę. Mimo to wciąż przy nim była i nawet ich związek obył się bez burzliwych kłótni i dramatycznych rozstać, jak to często lubiło bywać między nim a jego poprzednimi dziewczynami.

Cóż, w gruncie rzeczy tworzyli zgraną i dobraną parę.

Zresztą, jak miał nie kochać dziewczyny, która akceptowała wszystkie jego dziwne przyzwyczajania z cowieczornym rytuałem strojenia min do lustra na czele.

Richard zerknął na zegar wiszący na ścianie. Jeszcze godzina dzieliła go od wzięcia Marlene w ramiona. Jedna godzina i znowu będzie lepiej.

Tymczasem zdecydował, że jednak nie ma ochoty na jedzenie. Napił się jedynie wody i wrócił do salonu, gdzie wyłożył się wygodnie na kanapie. Założył ręce pod głowę, przymknął oczy i po raz kolejny dał się ponieś ponurym myślom.

Nie miał zielonego pojęcia, co znowu poszło nie tak, co zawiodło. Czy niezbyt wystarczająco się starał? Nie dawał z siebie wszystkiego? Za mało pocił się na treningach? Nie krzyczał z bólu, nie walczył z własnymi słabościami, nie przekraczał kolejnych granic własnej wytrzymałości?

Przecież zawsze dawał z siebie dwieście procent. Nie wymigiwał się od żmudnych treningów i dających w kość ćwiczeń. Pilnie wypełniał każde polecenie trenera. Nawet czytał te wszystkie coachingowe poradniki, w których więcej było pieprzenia niż wartościowych wskazówek.

Mimo wszystko był tu, gdzie był. Z dala od podium, wśród ludzi mu podobnych. Był taki... przeciętny. Do bólu przeciętny i zwyczajny.

Jezu, miał dość rozczarowań i porażek. Nie wiedział, ile jeszcze razy będzie potrafił przegryźć gorzką prawdę, która była nieubłagalna, niezmienna i paląca niczym ogień — był przegrańcem. Przegrańcem, przeciętniakiem i frajerem. Nikim więcej.

O rety.

Zacisnął mocniej zęby, wpatrując się w biały sufit. Tylko ta jedna myśl krążyła mu po głowie zupełnie jak natrętna mucha, która za nic nie chce się odczepić. A im więcej o tym myślał, tym czuł się gorzej. Rozczarowanie dobrze nie smakowało. Spinało wszystkie mięśnie. Sprawiało, że coś ściskało go w dołku. Zabraniało wierzyć we wszystkie tęcze po burzach.

Bo czy będzie lepiej?

Wiedział, że sam jest sobie winien. Co więcej, wreszcie przyjął to do wiadomości. To nie wina niekorzystnych warunków, złego dnia, trefnej decyzji trenera czy zwyczajnego pecha. To on i tylko on był odpowiedzialny za wszystkie porażki w swoim życiu.

Tak, Richard Freitag był kowalem własnego losu i tak się zdarzyło, że koncertowało wszystko spieprzył.

A trzeba było iść na tę przeklętą medycynę, fuknął w myślach, mimowolnie zaciskając palce w pięść, przynajmniej ratowałbym ludzi i robiłbym coś pożytecznego. A tak tylko się ośmieszam.

Nie wiedział, co powinien zrobić po takim sezonie. Takich sezonach. Czy ma nadal próbować, mimo wszystkich znaków na niebie i ziemi wyraźnie mówiących mu, że jest kiepskim skoczkiem? Ma być jak Janne Ahonen, który wciąż wierzy, że jeszcze zawojuje świat, choć jego wyniki świadczą o czymś kompletnie odwrotnym? A może powinien się poddać, znaleźć nowy sposób na życie, spróbować czegoś, co dla odmiany przyniesie mu sukces?

Tylko, czy ktoś taki jak on może w czymkolwiek cokolwiek osiągnąć? Zaczynał w to wątpić.

Westchnął. Miał dość siebie i swoich pesymistycznych myśli. Nigdy nie był człowiekiem tego typu. Wręcz przeciwnie. W towarzystwie uchodził za wariata, który wciąż się uśmiecha i który nie rozumie słowa niemożliwe. Był pozytywny, wesoły, lekki. Był zupełnym przeciwieństwem osoby, która właśnie zaległa na kanapie w jego salonie.

Co się, kurwa, stało?

Nawet nie zauważył, kiedy ta cała posępność wkradła się do jego życia. Wszystko nastąpiło powoli, cicho i niezauważalnie. Zupełnie jakby to był naturalny, kolejny etap jego życia. Nie potrafił powiedzieć, czy mu to przeszkadzało. Teraz musiał się tylko trochę bardziej wysilać, by przy rodzinie i przyjaciołach być wciąż tym samym Richie'm, którego znali.

Nawet jeśli sam już siebie nie znał.

Drzwi w przedpokoju cicho szczęknęły, a kilka sekund później Richard mógł usłyszeć pełne irytacji przekleństwo okraszone jednak słabo maskowaną radością.

- Cholera, Richard, znowu zostawiłeś swoje graty w korytarzu!

Ups, zapomniałem.

Freitag podniósł się z kanapy, by kilka chwil później chwycić w talii Marlene Ziegler, podnieść ją i razem z nią obrócić się parę razy wokół własnej osi, rozkoszując się jej słodkim zapachem i przyjemnym śmiechem rozchodzącym się po całym mieszkaniu.

- Postaw mnie na ziemi, wariacie.

- Cieszę się, że cię widzę. - Powiedział, zatrzymując się w miejscu i patrząc w jej brązowe oczy. - Choć smutno mi, że nie było cię w Planicy.

Szatynka uśmiechnęła się szeroko, przeczesując palcami jego włosy.

- Przecież wiesz, że miałam dużo nauki i jeszcze wypadła mi ta zmiana w weekend...

- Wiem. - Richard również uśmiechnął się, choć musiał przyznać przed sobą, że dość niechętnie. Przytulił Marlene, próbując odwrócić jej uwagę  od tego grymasu, który miał uchodzić za uśmiech. Wszystko w niej było takie znajome, kojące. Niemal sięgające ramion brązowe włosy. Oczy pełne ciepła. Szeroki uśmiech na malinowych, pełnych ustach. Wąska talia i zgrabne nogi. Zapach, od którego kręciło mu się w głowie.

Jak dobrze, że ją miał.

- Jadłeś coś? - Zapytała dziewczyna, wyplątując się z jego objęć i siadając na kanapie.

Usiadł obok niej, przyciągając ją do siebie ramieniem.

- Nie byłem głodny.

- Może wyskoczymy do Alexxanders, aby uczcić koniec sezonu? - Rzuciła niezobowiązująco.

Freitag zmarkotniał. Nie miał ochoty nigdzie wychodzić, zwłaszcza, że przez ostatnie cztery miesiące ciągle żył na walizkach i jadał w przydrożnych lub hotelowych restauracjach.  Chciał jedynie posiedzieć w domu, pooglądać telewizje, przytulić swoją dziewczynę. Nie potrzebował drogich restauracji i wyszukanych potraw. Potrzebował jedynie... Czego?

Sam nie wiedział.

- Nie wiem, czy jest co świętować. - Mruknął, patrząc gdzieś w dal.

Marlenie poruszyła się niepewnie w jego ramionach.

- Co masz na myśli?

To że jest frajerem? Że zatrzymał się na pięciu wygranych w Pucharze Świata i za nic nie potrafił zmienić jakże niekorzystnego bilansu zwycięstw i porażek? Że zawsze znajdą się od niego lepsi?

- Sama powiedz, który byłem w Pucharze Świata? - Burknął, czując jak z powrotem siada mu humor. A przecież nie tak miało być. Miał spędzić miły wieczór z Marlene, cieszyć się jej obecnością i zapomnieć o tym, co złe.

Szatynka westchnęła, po czym pogłaskała go po policzku.

- Teraz to nie najważniejsze.

- Byłem trzynasty. - Prychnął. - Nawet nie było mnie stać na to, żeby dostać się do pierwszej dziesiątki.

- Zostaw to za sobą. I tak tego nie zmienisz.

Co jak co, ale Marlene nigdy nie umiała go pocieszyć.

- Znam tylko jeden sposób, by o tym nie myśleć. Ale on wymaga tego, byśmy nigdzie dzisiaj nie szli. - Uśmiechnął się łobuzerko, po czym, zupełnie zmieniając temat, pocałował Ziegler, bliżej przyciągając ją do siebie. Marlene zaśmiała się i zacisnęła jedną dłoń na jego koszulce, a drugą przeczesała jego włosy.

Uwielbiał ją.

- Hej. - Szatynka przerwała pocałunek, nieco się odsuwając. - Jeśli myślisz, że cokolwiek dzisiaj będzie to nic z tego.

Richard zrobił minę bezpańskiego psa.

- Przecież mieliśmy świętować koniec sezonu.

- Przecież nie chciałeś go świętować.

- Ale...

- Ale masz szlaban na seksy, póki nie pójdziesz do fryzjera. - Marlene uśmiechnęła się przekornie, pociągając chłopaka za włosy. - Zdaje mi się, że nie umawialiśmy się, byś robił z siebie Chopina.

- No bez jaj. - Jęknął Freitag, opierając czoło na jej ramieniu.

Marlene zaśmiała się. Czasami potrafiła być okrutna.

- Pójdziesz do fryzjera?

Chciał zaprzeczyć, gdyż całkiem lubił nosić trochę dłuższe włosy. Ale jak to mówią, są rzeczy ważne i ważniejsze. Richard musiał skapitulować.

Przeniósł usta na szyję Marlene. Dziewczyna znowu się odsunęła.

- Okej, pójdę jutro do fryzjera. - Poddał się z cichym westchnięciem pełnym żalu.

- Na pewno?

- Na pewno, obiecuję.

- Super.

Marlene wreszcie dała się pocałować.

to jest to po co przyszliśmy

ale nie jesteśmy dłużej w stanie tego pożądać

już nie możemy zawrócić

musimy zostawić to wszystko na podłodze

- Jakie to było nudne. - Westchnął Andreas Wank, gdy narodowa kadra skoczków narciarskich zajęła miejsce przy drewnianym stole w kącie tłocznego baru. Próbowali nie rzucać się w oczy, by nie przyciągnąć zbędnego zainteresowania przypadkowych ludzi. Byli za bardzo zmęczeni spotkaniem z działaczami związku narciarskiego i głównymi sponsorami drużyny, by sztucznie szczerzyć się do zdjęć z fanami i cieszyć się ich wsparciem. - Nie wiem, co chcieli podsumować, skoro nic do podsumowania nie było.

- Mów za siebie. - Prychnął z wyższością Andreas Wellinger, po czym posłał przyjacielowi wymowne spojrzenie. - Ja mam całkiem sporo dobrych rzeczy do podsumowania.

- Chyba mówisz o dobrych dziewczynach, które przeleciałeś, a nie o swoich wynikach. - Zaśmiał się Markus Eisenbichler, szturchając Wellingera w bok.

Na twarzy młodszego Andreasa pojawiło się rozmarzenie.

- To również.

Richard powstrzymał się od przewrócenia oczami. Szczerze mówiąc, nie miał ochoty siedzieć w tym barze i słuchać opowieści o miłosnych zdobyczach Wellingera. W każdym innym momencie byłoby to zabawne i sam pewnie wziąłby udział w podśmiechujkach z Andi'ego-Casanovy, ale teraz, po spotkaniu podsumowującym sezon był za bardzo przygnębiony, by być duszą towarzystwa. Wprawdzie od ostatniego konkursu w Planicy minął już tydzień, ale Freitag wciąż był rozgoryczony i nie potrafił pogodzić się ze swoją porażką. Jakby miejsce poza najlepszą dziesiątką Pucharu Świata wyzwoliło w nim jakieś głębsze, ukryte dotąd żale, z którymi nie umiał się uporać.

A może po prostu wreszcie zaakceptował fakt, że był jedynie żałosnym frajerem.

Stłumił westchnięcie i obrócił w dłoniach zimny kufel z piwem. Nie przywiązując uwagi do rozmowy kumpli, powiódł wzrokiem po wypełnionym po brzegi barze. Wystrój pubu był utrzymany w typowym dla lokali tego typu stylu. Dominowało drewno, a przyjemny półmrok rozproszony był przez proste lampy umieszczone na ścianach. Na główną salę docierał z palarni rozrzedzony dym. Głośne śmiechy klientów mieszały się z popularnymi piosenkami, a powietrze pachniało piwem i smażoną kiełbasą. Richard zauważył ukradkowe spojrzenia rzucane w ich stronę połączone z ożywioną rozmową. Cóż, nie za wiele wyszło z ich wtopienia się w tłum.

- Ale musicie przyznać, że ci z frajerzy z związku próbowali udawać, że cieszą się z naszego sezonu, ale tak naprawdę widać było, że oczekiwali czegoś więcej. - Kontynuował temat spotkania Wank. Jak już znalazł sobie coś nad czym mógł marudzić, nie odpuszczał tak łatwo.

- Mieliśmy swoje momenty, ale nic wielkiego nie ugraliśmy, taka prawda. - Wzruszył ramionami Severin Freund.

- Ważne, żebyśmy na igrzyskach dali czadu. - Wtrącił Stephan Leyhe.

Eisenbichler uniósł swój kufel.

- Proponuję więc toast za przyszły sezon.

Reszta przystała do propozycji Markusa. Zgodnie stuknęli się kuflami, chcąc wierzyć, że w następnym cyklu Pucharu Świata będą najjaśniejszą drużyną, której nikt nie będzie mógł pokonać.

Jedynie Richard nie był pewny, czy sam odegra istotną rolą w tym przedsięwzięciu.

Nawet nie miał już sił martwić się swoim rosnącym pesymizmem.

- Muszę wam coś powiedzieć. - Wank zrobił pauzę i powiódł wzrokiem po twarzach przyjaciół, chcąc upewnić się, że go słuchają. - Oświadczę się Kerstin.

Przy stole zapadła cisza, przerywana jedynie kaszlem Richarda, który, słysząc rewelację Andi'ego, zakrztusił się piwem. Spodziewał się wiele po swoim wysokim przyjacielu, naprawdę, ale nie tego. Fakt faktem, że Wank szalał za Kerstin jak za nikim innym wcześniej, ale, na litość boską, spotykali się zaledwie od dwóch miesięcy.

- Jesteś pewien? - Wydukał Richard, nawet nie próbując kryć szoku.

W odpowiedzi Wank uśmiechnął się szeroko.

- W dwustu procentach.

- No stary. - Gwizdnął Severin.

- Ale wiesz, że nie będziesz mógł już się puszczać? - Markus uniósł wysoko brwi. - Małżeństwo to prawie jak życie w celibacie.

- Nie idę przecież do zakonu.

- Ale będziesz mieć tylko jedną laskę.

- Nie wszyscy mają tak duże potrzeby jak ty, Markus. - Zaśmiał się Wellinger.

- I kto to mówi.

- W każdym razie gratulacje czy coś. - Freund poklepał Wanka po plecach.

- Dzięki. Ale błagam, pomóżcie mi coś wymyślić. Nie chcę jej tylko zabrać na kolację i wyciągnąć z kieszeni pierścionek. Kerstin zasługuje na coś totalnie czadowego.

- Z nas wszystkich Severin ma największe doświadczenie, jeśli chodzi o oświadczyny. - Stwierdził Richard, a wszystkie twarze zwróciły się ku blondynowi.

Freund wzruszył ramionami.

- Ja tam postawiłem na oklepaną, romantyczną kolację. I zadziałało, jak widać. - Podniósł dłoń, dumnie prezentując obrączkę wciśniętą na serdeczny  palec.

Wank sposępniał. Widać było, że oczekiwał czegoś więcej.

- Niech Richie coś wymyśli, on ma zawsze ciekawe pomysły. - Podsunął Leyhe.

Freitag przewrócił oczami, gdy uwaga kumpli przeniosła się na jego osobę. Owszem, czasami przychodziły mu do głowy niestworzone ideę, jak na przykład wtedy, gdy wszystkie drzwi do hotelowych pokoi, w których mieszkali Norwedzy, pozaklejali szczelnie papierem toaletowym, ale wtedy chodziło głównie o zabawę. Oświadczyny były jednak czymś zdecydowanie poważniejszym i nie chciał, aby przez jego kolejny chory pomysł, zawalił się związek Wanka.

A patrząc na swoje ostatnie niepowodzenia, był pewien, że nie może wymyślić czegoś dobrego.

- Jezu, zwariowaliście? - Widocznie i Eisenbichler podzielał jego zdanie. - Richie może zaplanować ci wieczór kawalerski, a nie zaręczyny.

Andreas wydął usta, obracając w dłoniach kufel z piwem.

- Nikt nie ma takich szalonych pomysłów, jak on, więc wchodzę w to. Richard?

- Sam nie wiem...

- No weź!

- Ja wiem! - Leyhe z entuzjazmem podniósł rękę, przez co prawie rozlał swoje piwo. - Lot balonem. Romantyczne i nieoklepane.

Wank skrzywił się.

- Mam lęk wysokości, zapomniałeś? Wystarczy, że muszę ciągle wchodzić na skocznie.

- Może weekend w Wenecji? - Nie poddawał się Leyhe.

- Kerstin strasznie narzeka, gdy od wilgoci kręcą się jej włosy.

- Podczas nurkowania na Wielkiej Rafie Koralowej?

- Aż tyle nie zarobiłem w tym sezonie.

- Jezu, jak zwykle tylko narzekasz. - Wtrącił Markus.

- To może wynajmij billboard i...

- Na litość boską, Leyhe, ale z ciebie amator. - Westchnął Richard, słuchając kolejnych pomysłów Stephana. Coś w nim pękło i niczego dobrego to nie zwiastowało. - Nudzisz. Już tandetne wyskoczenie z tortu z pierścionkiem w ręku jest lepsze niż szpetny billboard przed blokiem. Albo chociaż...

Nie skończył, bo Wank zerwał się z krzesła i przytulił go z całych sił, śmiejąc się przy tym wniebogłosy.

- Richie, kurwa, to genialne. Wyskoczę z tortu! Tylko, kto upiecze mi tort na dwa metry? Nieważne, kolejka na mój koszt!

- Ale ja nie chciałem, wymsknęło...

- Jesteś najlepszy, wiedziałem, że można na ciebie liczyć.

Richard uśmiechnął się z przymusem, czując, że następna katastrofa jest już blisko.

Ups.

tak, zostaniemy legendami

zamierzamy zyskać ich uwagę

jest takie uczucie w naszych duszach, które nosimy

chodzi o to, by zostać legendarnymi

____________________

o apolleńku to nie wypali

nie mniej jednak, miło mi Was tu powitać